Verplicht leuk doen

Verplicht leuk doen

Enkele maanden geleden had een goede vriend een kennismakingsgesprek bij een gerenommeerde webwinkel. Het grotendeels blauw ingerichte kantoorpand viel op. Vrijwel alles was gelabeld. De koelkast, de snoepautomaat, de koffieautomaat. Als een aanleunflat van een Alzheimer-patient. Maar er was meer. Alle labels werden ook nog eens begeleid door kwieke one-liners. Allemaal onder het motto: kijk eens hoe leuk en bijzonder wij zijn.

Alsof dit nog niet tenenkrommend genoeg was, bleek de spreekkamer waarin ze werd binnen gelaten tot kniehoogte gevuld met ballen. Met ballen? Ja met ballen. Een kopie van de ballenbak van IKEA. Met dit verschil dat hier twee volwassenen met elkaar in gesprek gingen over een leidende functie binnen het bedrijf.

Nog een voorbeeld? Bij een gerespecteerd middelgrote consultancy-firma hangt midden in de kantoortuin een scheepsbel. Als een van de verkopers iets heeft verkocht, luidt hij of zij de bel, en komt iedereen verplicht feliciteren. Hoera!

Nog eentje dan. Je solliciteert als developer bij een bedrijf dat bekend staat als uitermate hip en innovatief. De belangrijkste vraag tijdens het interview gaat niet over hoe goed je een programmeertal beheerst, of hoe je communiceert, maar over wat je lijflied is en hoe weird je bent op een schaal van een tot tien. 

Als u denkt dat dit denkbeeldige voorbeelden zijn, dan vergist u zich. Het is de praktijk van alledag. Er is iets misgegaan in ons vak. 

Neem de foto  die ik recent op LinkedIn aantrof. Een groep jonge mannen en vrouwen van een hip bedrijf uit de Randstad. Ze zijn gekleed alsof ze net de kledingkast van hun grootouders hebben geplunderd. Bijschrijft. “Vandaag doen we of we een serieus bedrijf zijn. Ik mocht mijn pak aan.”  Vermoeiend hoor, dat verplicht leuk doen. 

Toen ik in de vorige eeuw voor het eerst solliciteerde bij een groot bedrijf, werd mij gevraagd of ik het vervelend vond om een pak te dragen. Dat vond ik wel. Maar ik wilde er ook graag werken. En dus paste ik me aan. Net als de jonge mannen en vrouwen op de foto op LinkedIn.

People and interactions over processes and tools. Dat is wat het agile manifesto zegt. Mens en team zijn belangrijker dan processen. Helemaal eens. Sinds de introductie van agile hebben we ontdekt dat een fijne werkomgeving de productiviteit bevordert. En dus verschenen er tafelvoetbalspellen, tafeltennistafels, sofa's en kantoren die als huiskamer zijn ingericht. Ik heb sinds 1998 geen pak meer aangehad. 

Ik ga er vanuit de jongere generatie mij een ouwe lul vindt als ik zeg dat te ver zijn doorgeschoten. So be it. Ik ben helemaal voor een lekkere oude sofa in de kantoortuin. En een pingpongtafel en tafelvoetbalspel. Maar dat verplicht leuk doen. Ik heb daar helemaal niets mee. Te flauwe oneliners op de snoepautomaat? Een kennismakingsgesprek voor een leidinggevende functie in een ballenbak? Daar houdt het voor mij op. Sander van 50 wil graag worden opgehaald uit het kinderparadijs.

Deze post is gepubliceerd als column in het Tijdschrijft voor IT Management, april 2017.